Dag sportladies!
Zoals jullie misschien weten heb ik (net als velen met mij) de leuke app Instagram. Wat ik er gaaf aan vind, is dat je in andermans leven kunt spieken en dat er vooral veel positiviteit heerst. Mijn feed staat vol met vier onderwerpen: Franse bulldogs (ben er gek op), dikke mensen die dunner en fitter aan het worden zijn, volle dames die er geweldig uit zien en zich zo ook voelen en bodybuildende fitnessfreaks. Allemaal dingen waar ik blij van word.
Contrast
Maar het contrast is groot. En is het niet te groot? Waar we aan de ene kant roepen dat iedereen van zichzelf moet houden en zichzelf moet zijn, worden mensen je ook weer snel zat als je weer over je sportverslaving begint. Je mag houden van je eigen lijf.. Maar ook niet te veel. En niet alleen als je mega fit bent en daar snoeihard voor werkt worden mensen je zat; ook als je je curves laat zien in al hun ronde schoonheid (dik zijn moet je niet stimuleren). Waar fat-shaming helemaal uit is, is fit-shaming helemaal hip.
Het erge is dat het beide kanten op gaat. De fitte dames lachen de “dikke” dames uit (fat-shaming) en de dames die genieten van hun volheid roddelen over die “magere mokkels” (fit-shaming). Want in een wereld waar vetpercentages en lift-records de dagelijkse kost zijn, is er geen ruimte voor zelfacceptatie zoals je bent.
En ook de acceptatie van anderen is daarin moeilijk. Want “oh wee” als je niet minimaal hetzelfde gewicht kan tillen als de kleinere/grotere/dikkere/dunnere dame naast je. Maar in een wereld waar iedereen mooi is zoals diegene is, mag je blijkbaar ook niet werken aan verbetering. Daarin moet je houden van het lijf wat je gekregen hebt, en “ oh wee” als je dunner/dikker wilt zijn, want je lijf is altijd prachtig zoals het is!
Acceptatie, of toch niet?
Waarom is het zo dat, in een wereld waar “lichaamsacceptatie” zo’n beetje het belangrijkste lijkt te zijn geworden, we elkaar steeds minder accepteren? Het lijkt ook wel of de extremen steeds verder uit elkaar gaan staan. Waar sommige vrouwen hun hand niet omdraaien voor een 150kg deadlift, zijn er anderen die zich in de meest mooie poses kunnen neerzetten met 150kg. Het is allemaal prima, maar waarom dan die haat?
Is het zo dat de deadliftende sterke vrouwen jaloers zijn op de sterke zelfacceptatie van de volle sterke vrouw? En dat deze eigenlijk toch stiekem liever slank is dan zelfgeaccepteerd? Maar we waren het er toch net allemaal over eens dat alles oké is? Dus waarom dan toch niet?
Fit-shaming als gevolg van onzekerheid
Persoonlijk denk ik dat fit-shaming niet ontstaat uit een gevoel dat de ander per se slechter is dan jijzelf, maar uit een stukje onzekerheid over jezelf. Hoewel elke vrouw trots mag zijn over elke mooie centimeter van haar eigen lijf, twijfelt ze vaak over heel wat van die centimeters. Of ze niet te veel zijn, of ze wel droog genoeg zijn, sterk genoeg zijn, goed genoeg zijn, mooi genoeg zijn. Iemand die beweert dat ze er geen last van heeft, houdt zichzelf voor de gek.
Ik denk wel dat je op een punt kan komen dat je meer van je lijf houdt dan dat je er onzeker over bent en als je dat hebt bereikt dan denk ik dat al dat ge-shame niet meer gebeurt. Het is overbodig. Want in de acceptatie van zelf, komt acceptatie van anderen. Dus, mooie vrouwen, accepteer wie je bent, je bent goed zoals je bent en zoals je wordt!
Jezelf accepteren is ook als vrouwelijke krachtsporter belangrijk. Natuurlijk is het goed om doelen te stellen en je mag jezelf willen verbeteren, maar wees ook tevreden met wie je nu bent en wat je hebt bereikt.
